Nganjëhere fati
i ngjan nje stuhije rëre
që ndërron paprâ
drejtimin e rrugës.
Për ta shmangur ndërron
drejtimin. Dhe era
ndërron drejtimin, për
të të ndjekur më mirë. Ti
ndërron përsëri dhe shpejt
era ndërron përsëri
për t'iu përshtatur hapit tënd.
Kjo përsëritet pafundësisht
si një kërcim majtas
me zotin e vdekjes
para agimit. Sepse ajo erë
nuk është diçka
që ka arritur nga larg,
e pavarur nga ti. Është
diçka brenda teje. Ajo erë
je ti. Prandaj
e vetmja gjë që mund të bësh
është të hysh në atë erë,
duke ecur drejt dhe
duke mbyllur fort sytë
që mos të të futet
rëra. Kaperce një hap
pas një tjetri. Nuk
do të gjesh diell, as hënë,
asnjë drejtim e ndoshta
as edhe kohën.
Vetëm një rërë
të bardhë, shumë të imët, si
e bërë nga kocka të pluhurizuara,
që vallëzon lart në qiell.
Duhet ta përfytyrosh këtë
stuhi rëre.
Dhe natyrisht duhet
të përshkosh atë
stuhi të furishme rëre.
Është një stuhi
metafizike dhe simbolike. Por
përsa është e tillë,
pret mishin si mijra brisqe.
Mandej, kur stuhia
të ketë mbaruar, ka mundësi
që nuk do dish as ti
si ke bërë për ta përshkuar dhe
dalë gjallë prej saj. Madje, nuk do jesh
as i sigurtë që ka mbaruar
vërtet. Por në një pikë
nuk mund të dyshohet. Dhe
është kjo që ti, i dalë nga ajo erë,
nuk do jesh i njejti me
atë që hyri. Po, ky
është kuptimi i asaj
stuhije rëre.
Perktheu Keti Dibra
Comments