top of page

Keti Dibra - Duart. Pablo Neruda - Poezia



KETI DIBRA - DUART


Edhe

të gënjejnë

sytë

kur qëllimshëm

qetësi

rrëmbejnë.

Duart, jo.

Nuk fshehin

dot.

Të lakuriqta

të përballen e

ti lexon.

Në je

i sjellshëm,

a nga zelli

shtiresh.

Në ke gjë

brenda,

a bosh

vërtitesh.

Në di të

duash,

a zhveshur

je nga kjo.

Në di të

mbash diçka

të vlerë,

a e lëshon shkujdesur,

pa menduar.


Por duart janë edhe mëkataret më të mëdha.

Mëkatare më shumë se goja?

Duart rrëmbejnë,dhunojnë,vrasin.

Janë të frikshme,shkatërrimtare.

Eva këputi mollën e ndaluar.

Me duart e tij Kaini vrau Abelin.

Duar mëkatare kryqëzuan Krishtin.

Kanë qenë duar ato, që kanë zbatuar urdhëra vrastare e kanë mbjellë vdekje.

Janë duar ato, që venë në veprim planet e "mendjeve të nxehta".

Janë duart, që masakrojnë e shfarosin vetveten!

Duar, që marrin jetë njerëzish dhe duar, që ndihmojnë jetën të lindë.

Aq sa rëndon mallkimi për duar vrastare,po aq lartohet edhe himni për duar që ndërtojnë e rindërtojnë jetën.

Me çfarë paradoksesh eshtë thurur ekzistenca njerëzore!


Janë

mëkatare,

duart.

Më shumë

se goja?

Duar

që rrëmbejnë,

dhunojnë,

vrasin.

Janë

të frikshme,

shkatërrimtare.

Eva

këputi mollën.

Kaini

vrau Abelin

me to.

Kryqëzuan

Krishtin

duart

mëkatare.

Mbjellin

vdekje

duart

vrastare.

Kryejnë

urdhëra

te mendjeve

"te nxehta".

Duar

që shqyejnë,

shfarosin

vetveten!

Duar

të ndyra

që marrin

jetë,

duar

të pastra,

që bekojnë

jetë.

Rëndon

një mallkim,

lartohet

nje himn.


Çfarë paradoksesh

pjell jeta!




PABLO NERUDA - POEZIA


Ndodhi në atë moshë...

Erdhi poezia

të më kërkonte. Nuk e di,

nuk e di nga doli, nga cili

dimër,apo nga

lumi.

Nuk di si, as

kur,

jo, nuk ishin zëra

nuk ishin

fjalë, as heshtje,

por nga diku

më thirri,

nga hijet e

natës,

befas, mes

të tjerëve,

mes zjarreve të dhunshme,

apo duke u kthyer vetëm,

ishte aty,pa fytyrë

dhe më preku.


Unë nuk dija çfarë

të thosha,goja ime

nuk arrinte

të rrokëzonte,

sytë e mi ishin

të verbër,

diç regëtinte

në shpirtin tim,

ethe apo flatra

të humbura,

dhe shkova

vetëm duke zbërthyer

atë përndezje,

shkrova rreshtin

e parë të paqartë,

të paqartë,pa trup,

marrëzi e kulluar,

njohje e pastër

e atyre që s'dinë

asgjë dhe

papritmas

pashë

qiellin

të shkokëluar,

të hapur,

planete,

plantacione

drithëruese,

hije të shqyera

gërshetuar

me shigjeta,

zjarr e lule,

natë e stuhishme,

universi.


E unë, qenie

e vogël,

i dehur nga

boshi

i madh

i yllëzuar,

në ngjashmërinë

e imazhit

të misterit,

u ndjeva pjesë

e pastër

e humnerës,

u rrotullova me

yjet,

dhe zemra ime

u shkri

me erën.


Perktheu Keti Dibra



64 views0 comments

Comments


bottom of page