Dy pjesë te zgjedhuna e të perkthyme nga Denata Rroji

Mos e hup zemren tande të mirë

Rastësisht nji burrë i gjendun aty pari, pa nji gjarpën që kishte ra n' zjerm dhe rrezikonte me u djegë. Menjiherë vendosi me e nxjerrë nga aty ku po përpëlitej. Në veprim e sipër, sapo përpiqej me e shpëtu, kafsha e kafshoi duke i shkaktu dhimbje torturuse. Instiktivisht nga dhimbja dhe e paprituna e reagimit të zvarranikut, burri e lshoi gjarpnin dhe ai ra pëmbi zjerm persri. Burri pasi mori shpejt vedin nga e trondituna dhe dhimbja, filloi me kerku perreth i shqetësum, derisa gjeti nji shufër metali per me e përdorë me nxjerrë gjarpnin nga zjermi, me ia shpëtu "jetën". Nji i panjohun, që po shikonte gjithë ngjarjen, u afru burrit me kujdes dhe e pyti me kuriozitet: “Ai gjarpën të kafshoi. Pse u përpoqe me ngulm me e rujt? " Burri iu përgjigj: "Natyra e gjarpnit asht me kafshu, por kjo nuk më ndryshon natyrën time, që asht me ndihmu. " Mos e ndryshoni natyrën tuj thjesht pse dikush ju damton. Mos e hup zemrën tande të mirë...

Kafka dhe vajza

Në moshën 40 vjeçare, Franz Kafka, i cili nuk u martua kurrë dhe nuk pati fëmijë, ndërsa shëtiste i vetëm në një park në Berlin, takoi një vajzë të vogë që po qante pse kishte humb kukullën e saj të preferume. Ajo dhe Kafka fillun me kërku për me e pas prap kukullën, por pa sukses. Kafka i tha vajzës se do ta takonte atë të nesërmen po në të njëjtin park për t’u kthy së bashku për ta kërku kukullën e humbun. Të nesërmen, ndërsa ende nuk e kishin gjet kukullën, Kafka i dha vajzës një posullë "të shkrume nga kukulla” ku i thoshte : "Të lutem mos qaj! Unë kam nis një udhëtim për të pa botën. Do t'shkruj për aventurat e mia." Kështu filloi historia mes tyne, e cila vazhdoi deri në fund të jetës së Kafkës. Gjatë takimeve me vajzën, Kafka ia lexonte letrat e kukullës të shkrume nga vet ai me kujdes përmes aventurash dhe bisedash, sa vajzës i dukeshin të adhurueshme. Ma n'fund, Kafka ia gjeti vajzës kukullën, e cila ishte kthy në Berlin prej aventurave. "Nuk ngjan aspak me kukullën time!" - tha vajza. Kafka i dorëzoi një posullë tjetër asaj në të cilën kukulla shkruate: "udhëtimet më kanë tjetërsuar nga pamje". Atëherë vajza e vogël rroku kukullën e re dhe e lumtun mori për në shpinë e vet. Një vit ma vonë Kafka vdiq. Ndërsa shumë vite të tjera kishin kalu, vajza tashma e rritun gjeti një letërz brenda trupit të kukullës. Në atë copëz letre të palosun dhe të nënshkrume nga Kafka shkruhej: "Gjanat që dum edhe mund t'i humbim, por prap se prap ajo dashuni do t’ na kthehet në nji mënyrë tjetër".

(Marrë në web)